رهرویی به نام «دای جو»(Dai ju) به دیدار استاد ذن «باسو»(Ba so) در کشور چین رفت.
استاد پرسید: در جستجوی چه هستی؟
رهرو جواب داد: روشن شدگی!
استاد پرسید: تو که گنجینه‌ای در خود داری! چرا در خارج آنرا جستجو می‌کنی؟
رهرو جواب داد: گنجینه من کجاست!؟
استاد گفت: آن گنجینه را که جستجو می‌کنی، وجود و ذات خودت است. رهروی دانا، به ناگاه، به روشن‌شدگی و سامادهی رسید. و از آن پس، همیشه به دوستان خود می‌گفت: گنجینه خود را بازکنید، و چنین خزانه‌ای را به‌کار اندازید.
مهم: وقتی به انسان‌های اطراف خود نظری اجمالی بی‌افکنید، متوجه این موضوع خیلی مهم می‌شوید که؛ انسان‌ها به چند دسته تقسیم می‌شوند: دستۀ اول، اشخاصی هستند که فقط در زندگی، از صبح تا شب کار می‌کنند، تااینکه امرار معاش نمایند و اصلاً به اطراف خود کاری ندارند. این افراد وقتی می‌میرند، هیچ‌گونه اتفاقی در عالَم آفرینش نمی‌افتد. دستۀ دوم: اشخاصی هستند که دنبال علم و دانش رفته، و از علم خود سوءاستفاده می‌نمایند. این افراد نه‌تنها نفعی برای جامعه ندارند، بلکه باعث فساد هم می‌شوند. دستۀ سوم، اشخاصی هستند که از زندگی، فقط قدرت‌طلبی و زورگویی را می‌شناسند. این افراد وقتی می‌میرند، شادی و گشایشی در عالَم آفرینش می‌افتد، و مردم از دست آنها خلاص و آزاد می‌شوند. دستۀ چهارم، اشخاصی هستند که در زندگی خود، به‌دنبال خودشناسی و خداشناسی می‌باشند. این افراد تمامی کارهای مربوط به امرار معاش خود و خانواده خود را تأمین کرده، و گره‌گشای درماندگان هم می‌باشند. همچنین هر روز در حال مطالعه و تحقیق و تجربه‌کردن عشق الهی در حالت‌های حمد و ستایش خدای سبحان می‌باشند. این افراد فقط به‌فکر آخرت خود می‌باشند، و هر کاری را که انجام می‌دهند، عاقبت و آخرت آنرا در نظر می‌گیرند. دنیا را به مثابۀ حباب می‌دانند و خود را درگیر حباب و کف روی آب نمی‌کنند؛ بلکه با عشق وجودی، و با معرفت الهی خود، لباس غواصی آخرت را پوشیده، و از حباب دنیا به‌سمت اقیانوس بی‌کران آخرت الهی غور می‌کنند. این افراد، اگر در دنیا باشند، باعث برکت و رحمت و عزت و شوکت و نعمت بشریت می‌گردند. و اگر بمیرند، باعث غم و ناراحتی در عالَم آفرینش می‌گردند. ولی همچنان بعد از مرگشان هم، نور و روشنایی این افراد راهنمای راه سالکین راه حق و حقیقت می‌باشد.
افرادی‌که به روشنایی و سامادهی رسیده‌اند، منشاء خیر و برکت می‌باشند. اگر در جامعه‌ای، افراد روشن‌بین وجود داشته باشد، آن جامعه سلامتی خود را حفظ میکند، به‌شرطی‌که از راهنمایی‌های روشن‌بینان الهی، استفاده‌های لازم و ضروری را ببرد. افراد روشن‌بین، همیشه و در همه حال، به اطرافیان خود این نکته را گوشزد می‌نمایند که: بزرگترین هدیه‌ای را که خداوند حکیم و رحیم به ما داده، نور معرفت الهی و حقیقت‌بین است، که در درون هر شخص پنهان شده است. و مأموریت هر انسانی، در طول زندگی خود روی کره زمین، کشف کردن آن گوهر وجودی می‌باشد. در واقع، انسان باید از اعماق قلب و دل خود، معادن غنی معرفت، حقیقت و نور اشراق را استخراج کرده، آنرا از کورۀ تجربه و آزمایش الهی عبور داده، و گوهر وجودی خود را تبدیل به ناب‌ترین اَشکال انوارِ الهی تبدیل نماید. و آگاه باشد که: حقیقت وجودی آفرینش را از درون خود بجوید.
استاد حکیم می‌فرماید:
«انسانهایی‌که به روشنایی (خودشناسی و خداشناسی) رسیده‌اند، منشاءِ خیر و برکت می‌باشند.»
استاد حکیم می‌فرماید:
«ما باید از عمق وجودی خود (چشم‌دل و چشم‌بصیرت)، ابتدا معادنِ غنیِ معرفت و حقیقت و نورِ اِشراق را استخراج کرده، و موادِ اولیه و خامِ آنرا از کورۀ تجربه و آزمایشِ الهی عبور داده، و آنگاه گوهرِ وجودیِ خود را تبدیل به ناب‌ترین اَشکالِ اَنوارِ الهی نماییم.»
استاد حکیم می‌فرماید:
«اگر شاگرد سیرِ اِلی‌الله، بال‌های علم و عمل خود را به‌دست فرامین و دستورات استاد خود بسپارد؛ مطمئناً استاد، شاگرد را به‌طرف نورِ الهی که هدف نهایی و تکامل هر انسانی می‌باشد، خواهد رساند.»
استاد حکیم می‌فرماید:
«خداوند متعال، بوسیله نور و آگاهی الهی است‌که با مخلوقات خود ارتباط برقرار می‌نماید.»
استاد حکیم می‌فرماید:
«اگر در جامعه‌ای، افراد روشن‌بین وجود داشته باشند، آن جامعه می‌تواند سلامتی خود را حفظ کند؛ به‌شرطی‌که از راهنمایی‌های ایشان (روشن‌بینان الهی)، استفاده‌های لازم و ضروری را ببرد.»
